Bij de serie Arctische vloot wilde ik voor ieder stuk drijfhout dat ik had meegenomen uit de Barendszzee een soort hybride droomversmelting maken tussen mens en pooldier. Ontstaan vanuit een gebeurtenis in de jaren vijftig toen een opdrift geraakte jonge ijsbeer strandde op de Noorse kust. Hij werd afgeschoten. Uit een gevoel van treurnis voor de ijsbeer en de blijkbare onmogelijkheid van de mens tot een andere oplossing te komen dan doden heb ik deze serie gemaakt die nog steeds groeiende is. Een dier en een mens in liefdevolle aanraking, dromend, zich amper bewust van elkaar. In mijn meest recente werk Droomwolf lijkt de mens een beetje te gaan smelten. De wolf verliest z’n poot. De tijden veranderen, zo ook mijn werk.
